Zo dan, afgelopen zaterdag naar onze jeugdhelden The Manic Street Preachers geweest. Het was de tweede keer dat ik ze live zag. Ze doen nauwelijks zaaltours buiten Groot Britannië en de enige kans die we, naast Pinkpop, hadden ze in de buurt aan het werk te zien, werd door de band op het laatste moment afgezegd. Maar goed, eregisteren voor het eerst in tien jaar dus in een zaal mogen bekijken, en damn, wat een band is het toch. Ik ging er heen uit nostalgisch oogpunt, maar dat daarmee doe ik ze echt tekort. Een oeuvre van twintig jaar, gevuld met geweldig melodieuze rocksongs met een diversiteit, die ik bij geen andere band terugvind. En live klinkt het allemaal als een klok. Bradfield's stem lijkt niet te lijden onder de jaren en zijn gitaarspel wordt alleen maar beter. Moore's drums zijn strakker dan een drumcomputer. En Wire is naast een bijzondere verschijning, een geweldig tekstschrijver en een prima bassist. Al met al een geweldig optreden, dat wat mij betreft nog een uur langer had mogen duren.
En toen we bij Trix naar buiten stapten, stapten ze net de bus in en heb ik Ellen snel in de armen van Nicky Wire geduwd en een fotootje gemaakt.
